Honduras

We zijn dit jaar al weer voor de vierde keer in Honduras. Wat hebben we toch te zoeken in een land dat in en buiten de regio een niet al te beste reputatie heeft. We gaan niet zoals een paar stoere mannen in ons hotel naar San Pedro de Sula. De stad met het hoogste criminaliteitspercentage ter wereld waar kinderen in getto's opgroeien en alleen kunnen kiezen bij welke gang ze zich aansluiten. De eerste keer in Honduras moesten we via een omweg door het land omdat de bootverbinding tussen Nicaragua en ElS alvador uitviel. De tweede keer stonden we op de hoogste berg van El Salvador met een grenssteen waar keurig prikkeldraad over gespannen was. De grensteen markeerde op 3000 meter de overgang met Honduras. De afrastering was niet van al te beste kwaliteit en daar kon makkelijk overheen worden gestapt. De derde keer gingen we Honduras snel uit voor een short cut via Guatemala. En nu dan eindelijk echt in Honduras. Honduras blijkt een belangrijk koffieland te zijn. Natuurlijk komt voor ons de beste koffie uit Columbia, Guatemala en Etheopië maar de Hondurezen houden het erop dat hun koffie de allerbeste is. We gaan dus op onderzoek uit en schrijven ons in voor een excursie naar een koffieplantage in de buurt van Copan. We zitten al snel op een trekkar achter een tractor en klimmen door de heuvels waar de koffie verbouwd wordt. Koffie doet het op zijn best tussen 900 en 1500 meter boven de zeespiegel. Met een juiste afwisseling van zon, regen en schaduw. Van koffievrucht tot koffieboon is een proces dat zorgvuldig moet worden doorlopen. Een gids die qua postuur, loopstijl en stemgeluid sprekend op Rambo (Sylvester Stallone) lijkt, legt het ons in perfect Engels haarfijn uit. We zijn onder de indruk, zeker als Rambo ook nog zelf koffie van perfecte kwaliteit voor ons zet ("drukt").

De volgende dag brengen we een bezoek aan ons echte reisdoel hier, de archeologische site Copan. Een Maya ruine die op de Unesco lijst staat. De Maya's leefden hier van 250 tot 900 na Christus en lieten een indrukwekkende site achter.
Er leefden in die periode vele volkeren in Midden-Amerika, maar alleen de Maya's, Inca's en Azteken zijn er in geslaagd een rijk te stichten waarvan we de overblijfselen nog kunnen bewonderen. We wandelen met de gids langs alle graftomben, eregalerijen en gemeenschapsruimten die hier gebouwd zijn. Het is indrukwekkend. De gouden tijd begon met een koning die de naam droeg van Grote Zon Heer Quetzal Macau en eindigde zestien generaties later. Alle koningen droegen de namen van dieren en vogels. De beschaving was op zijn hoogtepunt bij de dertiende koning, genaamd Koning Konijn de 18e. Aan hem zijn de meeste beelden hier gewijd. Overigens wordt het woord Konijn speciaal voor ons in het westen gebruikt. In werkelijkheid betrof het een vergelijkbaar diertje van hier. De gebouwen die we nog terugvinden hier, waren vooral bedoeld voor het houden van religieuze bijeenkomsten, het brengen van dierlijke en menselijke offers en het houden van gemeenschappelijke sport- en spelactiviteiten. Ook de tribunes voor de Koning, de edelen en het gewone volk zijn nog te zien. Aan het einde van de toer komen we veel felgekleurde papegaaien (macau's) tegen die op enkele tempels zitten. De macau-papegaai was een heilige vogel die voor de Maya's de zon symboliseerde.

De Maya´s kende vele goden vernoemd naar de elementen zoals zon, wind en water. Het leven werd gesymboliseerd door het oosten waar de zon opkomt, en de kleuren van de macau. De dood verwees naar het westen (zonsondergang) en werd uitgebeeld met doodshoofden.