De grens over naar Nicaragua

De grensovergang van Costa Rica naar Nicaragua was snel bereikt, maar het kantoor waar we de huurauto moesten inleveren bleek niet te bestaan. Wat nu? We spreken iedereen aan en binnen de kortst mogelijke tijd weten alle mensen ter plaatse dat we een persona zochten die de huurauto in ontvangst kan nemen. Opeens kwam ie uit de lucht vallen. Alles is in orde en hij zet ons af bij de douane.

De grens over is nog steeds een heel gedoe. Veel stempels, verklaringen en belastingen betalen. Dat lukt en twee uur later zijn we in San Juan del Sur. Dit is een rustige, hippy-achtige lokatie aan de Pacifico. Wij zitten iets zuidelijk van San Juan aan een hele mooie baai. Er is een restaurantje waar je wat kunt eten en verder niks. Het valt ons wel op dat de hippies vooral ook met hun mobiel spelen en communiceren. Dit gold vier jaar geleden ook al voor de monniken in Tibet en dat blijkt nu ook te gelden voor de transcendente, niet-materialistisch ingestelde mens van hier.
Wat niet aan de Caraibische Zee lukte, zien we hier wel. 's Avonds bij donker komen de schildpadden bij tientallen uit zee. De schildpadden excursie start met een korte rit in een oude pick up truck. Luurt, Guus en de dikke chauffeur passen net samen op de voorbank. De komst van de schildpadden gebeurt uitsluitend op een specifieke vaste plek, een baai verderop van ons hotel. Met een tiental andere toeristen mogen wij het door Nicaraguaanse soldaten zwaar bewaakte strand op. Het is een fascinerend schouwspel om de schildpadden instinctief hun natuur te zien volgen. Ze komen vanuit de zee het land op, zoeken een plek en graven een gat waar ze hun eieren in kunnen leggen. In korte tijd leggen ze wel honderd eieren, dichten het gat met hun achterpoten zodanig dat de plek weer onzichtbaar is geworden. Ze kruipen weer geheel instinctief naar de zee en verdwijnen daarin.

De volgende dag door naar Isla Ometepe. Het is daar een stuk drukker met mensen die de vulkanen beklimmen en op brommers het eiland rondtoeren. Wij kiezen voor de mountainbike en in de ochtend gaat Guus het eiland te paard verkennen. We worden hierbij geholpen door een Spanjaard met de naam Carlos die in Ometepe is komen wonen en werken vanwege het klimaat. In Spanje vond hij het te koud (hij woonde niet zover van de Pyreneën vandaan. Ps: wij daarentegen moeten nog steeds een beetje wennen aan de constante temperatuur van minimaal 20 en maximaal 35 graden. Langzamerhand krijgen we wel steeds meer begrip voor de keuze van Carlos).