Laid back in Belize

We hebben inmiddels vijf landen bezocht en zijn minstens vijf keer een grensovergang gepasseerd. Tot nu toe was het eigenlijk alleen een fysiek gebeuren maar bij de grensovergang van Guatamala naar Belize moeten we een cultuursprongetje maken. Er wordt geen Spaans meer gesproken maar Engels, de gebouwen zijn anders en hebben een meer tropical uitstraling, de mensen zijn luidruchtiger en veel extraverter en op iedere hoek van de straat hoor je reggae muziek. Hoe komt dit zo?

In Belize blijkt de meerderheid van de bevolking van Creoolse en dus van Afrikaanse origine. Daarnaast bestaat een derde uit mestizos (de mensen met Maya en Europees bloed) en slechts 10% stamt nog direkt af van de Maya's. De mensen identificeren zich meer met de Caraibische dan met de Centro-Amerikaanse cultuur. Het is even wennen, maar al snel blijkt het leven hier vele prettige kanten te hebben. Het is hier erg relaxed. Men doet niet moeilijk. Men is liever "laid back".

Vanaf Belize City gaan we naar onze bestemming, het eiland Ambergris. De snelboot scheurt langs prachtige stranden en beaches met kleurrijke woningen en bungalows. We hebben een eigen huisje, direkt aan het strand.
Na een dagje relaxen en het stadje verkennen, boeken we een snorkeling tour naar de koraalriffen, die zo'n 800 meter uit de kust liggen. De riffen zijn inderdaad van een grote schoonheid. Onder water zien we vissen in vele soorten en maten en in fantastische kleuren. Tussendoor een enkele zwemmende schildpad. Aan het eind brengt de gids die steeds met ons mee zwemt, ons naar een bijzondere plek waar we al snel tussen de pijlstaartroggen en haaien tot zo'n 2 meter lengte zwemmen. Gelukkig is de haaiensoort ongevaarlijk maar de eerste minuten tussen levert het wel een stressmomentje op. We zien ook hoe de onderwaterfotografie met enorme schreden vooruit is gegaan. Een Amerikaan heeft een onderwatercamera met een lange arm en daardoor lukt het hem een selfie met een haai te maken.

De tweede dag maken we een fietstocht over het eiland. We zien op het marktje hoe de oorspronkelijke Rasta-bevolking probeert haar eigen gemaakte waren van kokosnoten, schelpen en hout te verkopen. Het is een hard bestaan, ook al lijkt het op het eerste gezicht erg vrolijk met volop Caraibische muziek. Daarna fietsen we door naar de Palapa Bar. Daar hebben onze next-door-buurvrouwen uit Chicago de hele middag al in de zon en het water gelegen. De Palapa Bar is op palen gebouwd en staat ongeveer 50 meter de zee in. Het uitzicht is fenomenaal, er hangt een relaxte sfeer en de drankjes zijn er prima. We gaan daarna nog eten met onze buurvrouwen en wisselen veel uit over ons werk en onze families.

Helaas is dit ook het afscheid van onze lange en interessante reis door Midden-Amerika. We bedanken iedereen die onze reisblog heeft gelezen en van commentaar heeft voorzien. De reis is voorbij, het vliegtuig wacht. Over een paar jaar gaan we weer proberen een boeiend stukje van onze aardbol te bezoeken.